Zondag 12 juli: Eerste rustdag

Een stop onderweg

“Kun je niet eens beschrijven hoe je dag eruit ziet?”, vroeg ik in 2010 eens tijdens de 100 cols tocht aan John Faasse, die destijds voor belangstellenden een blog bijhield. Hij schreef toen het volgende stukje dat ook nu nog actueel is, en eigenlijk kan ik het niet mooier verwoorden dan hij toen deed. Ik zal er een gedeelte letterlijk van overnemen: 

"Dat is snel gedaan: fietsen, eten, slapen. Een uur voor het ontbijt gaat de wekker. Meestal is dat om 06.00 uur of 06.30 uur. Douchen, scheren en de verdere persoonlijke verzorging. In de wielrennerij noemen ze het soigneren. In de praktijk komt het erop neer dat je een poging onderneemt om je zitvlak te prepareren voor weer een lange dag op een hard zadel. Vijf tot acht uur per dag rondrijden in een zweterige koersbroek zorgt binnen een paar dagen voor doorzitplekken, ontstekingen, puisten en ander ongemak. Dus er wordt ’s morgens heel wat afgesmeerd om het leed te voorkomen, of althans enigszins te verzachten. Populair zijn: babyzalf, uierzalf (ook wel ‘spenenzalf’), vaseline, trekzalf en het broekvet van Born. Er zijn er ook die hun derrière en edele delen ouderwets in de Nivea zetten. Born heeft ook broekpoeder dat je in je koersbroek strooit en over de zeem uitwrijft. Dat bijt dusdanig dat het werkt als peper in je weet wel".

"Dan is het tijd voor het ontbijt. Het is zaak daar minstens een kwartier vóór de afgesproken tijd aanwezig te zijn. In het zicht van een ontbijtbuffet veranderen al die meelevende, sociale medecoureurs namelijk in een bende hongerige, egoïstische eikels".

"Alleen aan de kruimels kun je nog zien dat jij oorspronkelijk zelf ook een croissant had. Als je geluk hebt vult de hoteleigenaar het buffet bij. Als je pech hebt was het een klassiek Frans ontbijt met 1 croissant en 1 stukje stokbrood met jam per persoon".

"Daarna snel terug naar de kamer om de bidons te vullen met sportdrank en de zakken van je wielershirt vol te proppen met gelletjes, energierepen en de gejatte stokbroodjes van het ontbijt". 

"Dan de bagage naar de bus brengen. De bandjes worden zo nodig bijgepompt en tussen 07.30 en 08.30 uur is iedereen vertrokken". 

Over de ravitaillering onderweg heb ik het eerder met u gehad, dus daar zal ik u niet weer mee lastig vallen. Op enig moment bereiken we de finish. Dan is het wachten op de laatst aankomenden. De bezwete fietskleding gaat uit. Met wat water uit de bidon en droge washandjes probeer je je te fatsoeneren en trek je wat andere, iets minder vieze kleren aan die je in je rugzak in de bus hebt meegenomen. De fiets gaat in de aanhanger. Meestal probeer ik de tijd te gebruiken om u verder bij te praten en met steun van Silvia mijn blog voor die dag gepost te hebben.

Als iedereen binnen is volgt er nog een verplaatsing naar het hotel wat vaak nog wel een uur in beslag neemt. Afhankelijk van de lengte en zwaarte van de etappe (en de groep waarin je fietst) kom je daar tussen 18.00 uur en 21.00 uur aan. Als de bus er is sjouw je je bagage naar je kamer. Je ploft op bed totdat je genoeg moed hebt verzameld om te gaan douchen en de spullen voor de volgende dag klaar te leggen. Meestal moet dat in drie kwartier geregeld zijn, want dan worden we nog verwacht voor het diner. Voor achten zitten we normaliter niet aan tafel en gisteren was het na het transport naar de Pyreneeën zelfs half tien.

Als je geluk hebt komt daarna het eten snel op tafel, maar zoals u wellicht weet kunnen Fransen niet organiseren en duurt het nog regelmatig een uur voordat je eten krijgt. Als het diner rond 22.00 - 23.00 uur is afgelopen verdwijnen de meesten naar hun kamer om nog even met thuis te bellen, een stukje te schrijven of tv te kijken. Maar tussen 23.00 uur en 24.00 uur is het gegarandeerd overal diepe rust. Tenslotte gaat rond 06.00 uur de wekker weer.