Zaterdag 18 juli: Een slapeloze nacht voor het peloton

Etappe 15:Mende-Valence, 182 km, heuvels, 2000 HM

Vanmorgen aan het ontbijt zag ik alleen maar vermoeide en slaperige koppen. Niet verwonderlijk als je je realiseert dat het wederom bloedheet was afgelopen nacht en ons hotel wederom helaas geen airco had. Mijn kamergenoot Hemke en ik sliepen onder het dak. Na een koude douche was je binnen vijf minuten weer kletsnat van het zweet. Meer dan een paar uur effectieve slaap heb ik voor mijn gevoel niet gehad. John en Cindy hadden hun kamer vol mieren en zijn vannacht nog verhuisd. Richard is maar op de bank in de huiskamer gaan liggen. Ik geloof niet dat er iemand door de hitte goed geslapen heeft. Dus de stemming aan het ontbijt was op zijn minst niet vrolijk. Vervolgens deed de airco in de bus op weg naar de start het niet. Bij Evert sloegen de stoppen door toen een van ons uit wanhoop dan maar de dakluiken opende. Bij het uitladen van de fietsen bleek een van de banden van onze toppers Philippe voor de zoveelste keer lek. Het zijn de zorgen van een vermoeid peloton in de laatste week in extreme omstandigheden.

De dag van vandaag voor ons, is er morgen een voor de sprinters van de elite van de wereld. Vanuit Mende voerde de weg direct omhoog met 500 stijgingsmeters. Daarna lange tijd een heuvelachtig terrein zonder grote moeilijkheden. Voor het eerst daarbij in de vroege ochtend enige tijd aangename fietsomstandigheden. Voor de lunch was de temperatuur inmiddels weer gestegen naar dik boven de dertig graden. Daarmee in de middag toch

Koelen... heerlijk en noodzakelijk!

aanvankelijk weer extreme omstandigheden in de enige serieuze klim van de dag; de col de Escrinet (2e categorie) met aldaar een temperatuur van 39 graden in de schaduw. Gekookt kwam ik derhalve boven. Koelen met water uit de fles van onze onvolprezen begeleiders Wilfred en Nelleke haalde daarbij weinig uit, daarop toch maar afgedaald. Uiteindelijk met Ronald en Monique in het dal in een klein dorpje een openbare kraan gevonden met ijskoud water. En mijn God wat was dat heerlijk. Kop onder de kraan, en wat kan een mens dan met zo iets eenvoudigs zo blij en gelukkig zijn. Het zijn kennelijk toch de kleine dingen in het leven die het doen!

Daarna was het verder een eenvoudige tocht naar Valence. Wind in de rug en steeds een licht afdalende weg over 50 km. Daardoor voor het eerst aan de finish met het gevoel nog wat over te hebben. Ook voor het eerst de finish van de profs kunnen zien. En wat is het dan frustrerend om te zien hoe hard Bardet en Pinot omhoog denderden op een helling van 3 km 10% daar waar ik gisteren zo ongeveer geparkeerd stond. Mijn finish van vandaag was vlak over een brede boulevard. Dat wordt morgen Cavendish of Greipel.

De Tour heeft zijn rode lantaarndrager. Dat is de nummer laatst in het klassement. Wim Vansevant heeft de twijfelachtige eer tussen 2006 en 2008 deze prijs drie keer in de wacht te hebben gesleept. Ook Rob Harmeling en Mathieu Hermans wonnen deze "prijs" ooit. Ook ons peloton heeft zijn rode

Onze rode lantaarndrager

lantaarndrager. Zijn naam is Jan Stolker. U zult begrijpen dat ik alleen met zijn toestemming zijn naam hier mag noemen. In maart 2014 sprak hij met Pascal over een mogelijk deelname aan de Tour op de vakantiebeurs. Alhoewel de versies van de beide heren verschillen over hoe het precies gekomen is dat hij meedoet, heeft hij een racefiets gekocht. Door ziektes heeft hij naar zijn zeggen zich niet meer dan een maand of vier kunnen voorbereiden. In de Tour vierde hij zijn zestigste verjaardag op de dag van de Koninginnerit. Hoewel hij aanvankelijk die dag zou rijden besloot hij uiteindelijk de verjaardag met zijn gezin te vieren, achteraf geen onverstandige beslissing. Jan rijdt op zijn eigen manier de Tour. Als enige van onze groep heeft hij tijdens de etappes ook een klooster en oorlogsgraven bezocht. Als enige is hij ook door de politie aangehouden. Hij wilde toen een busje inhalen bij het rode stoplicht en stuitte op een politiebusje die aan de ander kant stond te wachten. Al meerdere keren kwam hij laat in de avond aan, soms was het al bijna donker op dat moment. Maar toch zit hij nog in de Tour, chapeau! Ik kan verder nog een voorbeeld nemen aan de ontspannen manier waarop hij met deze gigantische uitdaging omgaat.