Woensdag 15 juli: Koninginnerit: spijkers en afzien in het kwadraat

Monument Fabio Casartelli

Etappe 12: Lannemezan-Pleteau de Beille195 km, bergen, finish bergop, 4600 HM

Col de Portet d' Aspet, Col de la Core, Port de Lers, Plateau de Beille

De 195 kilometer tussen Lannemezan en Plateau de Beille vormden het slotstuk van drie zware dagen in de Pyreneeën. Op basis van de statistieken ook de allerzwaarste etappe van deze Tour en daarmee de Koninginnerit in moordende hitte. Gelegenheid om te herstellen van de zware dag ervoor was er nauwelijks. Veel van mijn lotgenoten waren zo uitgeput dat van eten niets kwam. Vanmorgen weer om zes uur aan het ontbijt zodat we om zeven uur de bus in konden voor het transport naar de startplaats. Dat duurde ook nu zeker weer een uur.

De dag van vandaag beloofde met vier lastige bergen in het verschiet in de 12e étape ook een ware slijtageslag te worden. Dat werd het ook, want slechts een kleine helft van ons peloton bereikte de finish door het voltooien/beklimmen van de laatste beestachtige col. Net als in 2002 en 2004 ligt de finish op Plateau de Beille, die na zo'n 185 km opdoemt.

De eerste hindernis van betekenis is de Col de Portet d'Aspet. Vlak voor de top komen de renners het monument voor Fabio Casartelli tegen. Aangezien het 20 jaar geleden is dat de onfortuinlijke Italiaan door een val om het leven kwam, zal de Tourorganisatie hier uitgebreid bij stil staan. Casartelli ging in de afdaling onderuit en kwam met zijn hoofd op een betonnen paaltje terecht. Je kunt je heden ten dage toch bijna niet meer voorstellen dat je op de fiets zonder helm de bergen in gaat. Zijn dood vormde de inleiding tot het verplicht dragen van een helm voor de profs. Als neuroloog begrijp ik niet dat in Nederland zo laks wordt omgegaan met het dragen van een valhelm door de overheid. Ik zou denken dat er toch op zijn minst een verplichting zou moeten komen voor een aantal categorieën.

Na de afdaling loopt de weg vanaf Castillon-en-Couserans weer omhoog. Col de la Core is de naam dit obstakel. Een klim die voor de zevende keer figureert in de Tour. Qua opbouw lijkt deze 17,5 kilometer lange col erg op de Col de Portet d'Aspet. De eerste 9 kilometer zijn op papier niet moeilijk, maar door de hitte viel het toch tegen. Daarna bleef de weg steil omhoog lopen en kwam het stijgingspercentage nergens meer onder het gemiddelde uit.

Na de Col de la Core even rust. Een lange afdaling en enkele tientallen kilometers door het dal van eerst de Salat en daarna de Arac. Vanaf het dorpje Massat gaat de weg weer omhoog naar de Port de Lers. In 1995 voor het eerst bijgeschreven in de geschiedenisboeken van de Tour. Toen kwam Marco Pantani als eerste boven.

Spijkers op de weg op de Port/Col de Lers

Net als in 2012 op de Col de Peguerre hadden onverlaten spijkers op de weg gestrooid waardoor ik direct lek reed. Gelukkig was er ook nu weer direct hulp van een man uit Ouderkerk die mijn band geheel zonder mijn hulp verving. Dat was net na de lunchpauze waarbij ik erachter kwam dat door een steentje een snee over de volle omtrek in mijn achterband was gekomen in de afdaling van de Col de Port. Nieuwe achterband dus.

Maar de Port de Lers valt in het niets in vergelijking met de slotklim. Plateau de Beille is een beest van een klim van 15,8 kilometer lang, met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9 procent. Nergens was er tijdens tijdens de klim een moment om even bij te komen. Het was constant harken en afzien, zoals ik alleen uit mijn triatlon-dagen kende. Heb tweemaal moeten stoppen om de bodem van de tank weer te vullen. Gesloopt bereikte ik de top alwaar ik, zo moet ik bekennen eerst een potje heb staan janken, alvorens ik weer bij zinnen kwam. Het heeft het uiterste van me gevraagd. Maar achteraf is de voldoening groot dat het gelukt is en dat ik nog steeds deel uitmaak van een al maar kleiner wordende groep die alles heeft gereden!!

Boven op het Plateau de Beille

In 1998 stond de berg voor het eerst op het programma. Marco Pantani verpletterde de concurrentie. In 2002 was het Lance Armstrong die hier zijn duivels ontbond en iedereen achterliet. Iets wat hij in 2004 probeerde te herhalen. Ivan Basso bleef echter bij hem in het wiel, maar de Amerikaan greep wel de étappezege. In 2011 was het de beurt aan Jelle Vanendert. Voor het eerst sinds Lucien van Impe won er weer een Belg een bergrit in de Tour.