Zaterdag 4 juli: Utrecht - Neeltje Jans

Etappe 2: Utrecht- Neeltje Jans: 166 km, vlak, 185 HM

De kop is er af. De proloog hebben we inmiddels achter de rug. Veel belangstelling bij de start van familie en vrienden. Een humoristische toespraak van de burgervader van Utrecht die ondanks de hitte strak in het pak was verschenen, getooid met ambtsketen. Ook de eerste valpartij reeds gehad waarbij Annemiek vlak voor me onderuit ging doordat ze het wiel van de voor haar rijdende Jos raakte, die evenals anderen remde voor twee fietsers die over wilden steken. Ik deel de kamer met Hemke, 60 kg licht. Hij snurkt gelukkig niet, zodat ik hopelijk van een ongestoorde nachtrust kan genieten. Hij heeft nu meteen ook al het meeste gereden van ons allemaal. Hij zou de sleutels van zijn huis bij de start aan zijn ouders overhandigen, maar vergat ze mee te nemen. Terug in Soesterberg kon hij dus weer rechtsomkeer maken naar Utrecht.

Tevoren heb ik me afgevraagd hoe in hemelsnaam de voornamen van de 43 deelnemers te onthouden. Laat onze onvolprezen organisatie daar nu ook aan gedacht hebben door het uitdelen van een stoer naamplaatje dat bevestigd wordt aan de achterrem, net als bij de profs.

Om de hitte te ontwijken vanmorgen om vijf uur op, ontbijt om half zes en de start om half zeven.

De 2e etappe van de Tour de France van 2015 voerde ons in 166 kilometer van Utrecht via Montfoort, Oudewater, Gouda en Rotterdam naar het kunstmatige eiland Neeltje Jans in Zeeland. Geen heuveltje te vinden, dus zo vlak als een biljartlaken, maar wellicht wel de enige echte Dutch Mountains: wind...

Helaas geen start onder de Dom. Die was door afzettingen vanwege de tijdrit niet bereikbaar. Daarom buiten stad om waar we bij de Meern het parcours oppakten. Vandaar via, Montfoort en Oudewater richting Gouda, en vervolgens via Capelle aan de IJssel richting Rotterdam. In 2010 was het Grand Départ in datzelfde Rotterdam met een proloog. Die was toen een prooi voor Fabian Cancellara en de dag erop voerde de eerste rit in lijn van Rotterdam naar Brussel via de Zeeuwse eilanden. Ter hoogte van Neeltje Jans was er toen een tussensprint. In Brussel was Alessandro Pettachi de rapste.

Voor mij betekende deze tweede rit.... sparen, sparen en nog eens sparen. Tot de eerste bergrit op 12 juli van Tarbes naar Arette la Pierre Saint Martin in de Pyreneeën is het devies me zoveel mogelijk verschuilen in de groep. Ook al steek ik er met mijn lengte van 1.95 m natuurlijk altijd met mijn kop bovenuit. Het betekende ook het opnieuw wennen aan het rijden in een groep. Ik heb de voorbereiding immers vrijwel in mijn eentje heb gereden en dus altijd met mijn snufferd in de wind gereden. Ik heb me laten vertellen dat je met dezelfde energie in een groep wel 5 km per uur harder rijdt dan alleen, en dat was goed te merken...

Vandaag ook de enige etappe waarbij we moesten afwijken van het originele parcours omdat je nu eenmaal niet met de fiets over de snelweg mag. Ik wist niet dat Nederland zoveel stoplichten heeft die ook nog eens allemaal op rood staan.