Maandag 6 juli : Kasseien

Kasseien op weg naar Cambrai

Etappe 4: Seraing-Cambrai 221 km, kasseien, 1600 Hm

Vandaag de langste etappe met 224 km. Daarom reeds om zes uur aan het ontbijt gezeten om zo om half acht te kunnen vertrekken bij de start. Maar dat is niet het grootste probleem. Dat zijn de kasseien. Geliefd bij enkele renners, gehaat door de rest van het peloton. Ook mij boezemde het tevoren veel angst in. Eigenlijk had ik er tevoren meer angst voor dan voor de bergen. De vraag was hoe het lijf na 180 km de kasseien zou verteren en onder wat voor weersomstandigheden we er over zouden gaan. Regen betekent immers valpartijen door gladheid, materiaalproblemen en veel lekke banden. 

Gelukkig was het ideaal fietsweer waardoor de kassei stroken droog en vooral stoffig waren. Toch was het misschien vooral angst voor het onbekende, want met speciale wielen voor dit terrein, handschoentjes aan, gel kussens onder het stuurlint en een flink tempo vloog ik over de zeven kasseistroken, samen goed voor zo'n 13,3 km. Ondanks het goede weer veel lekke banden. Ook voor mij de eerste lekke band, dankzij de hulp van Belgen en Nederlanders die met camper hun plek al hadden ingenomen zat ik met zes minuten weer op de fiets.

 

Heel de dag in de kopgroep gereden van twaalf man, die al na de muur van Namen ontstond. Door het doordraaien in de vorm van een "caroussel" kon daarbij met beperkte inspanning flink doorgereden worden. Met de duurconditie zit het wel goed dus.Ook heel goed voor de moraal nu de etappe waar ik het meest tegen op zag, zo goed verlopen is.

Daarna bij de bus voor het eerst op de massagetafel onder de stevige handen van Arjan. Maar oh,oh, oh wat deed dat pijn. En nu maar hopen dat het morgen op de fiets terug verdiend gaat worden.
De etappe startte vanmorgen onder de rook van Luik in het troosteloze industriestadje Seraing. Geen onbekende in de wielerwereld, want de stad was al drie keer eerder gastheer voor de Tour de France. In 1995 legde Miguel Indurain hier tijdens een tijdrit iedereen zijn wil op, in 2001 won Erik Zabel de sprint en in 2012 was Peter Sagan de sterkste.

De eerste 101 kilometer kwamen we geen noemenswaardige obstakels tegen behoudens de muur van Namen. Daarna volgde in Pont-à- Celles, iets ten noorden van Charleroi, de eerste Belgische kasseistrook van 1800 meter. Hier konden we vast even wennen aan de steentjes. Grote verschillen veroorzaakte deze strook niet, want de volgende strook lag bijna 75 kilometer verderop.

Iets voorbij het Franse vestingstadje Le Quesnoy barstte met de 1.200 meter lange kasseistrook d Artres à Famars het spektakel los. In de laatste 45 kilometer volgden namelijk zes stroken met in totaal 11,5 kilometer aan kasseistroken. Genoeg voor specialisten als Lars Boom om het verschil te maken. Zeker als de steentjes er weer nat bij liggen, zoals vorig jaar in de door hem gewonnen rit naar Arenberg. Dit jaar voor ons gelukkig geen regen, maar stof happen.

De langste strook begon na 198,5 kilometer: Viesly à Quiévy. In Parijs-Roubaix is dit 3,7 kilometer lange lint met kasseien een van de eerste stroken die de renners tegenkomen. Voor de laatste, en voor de étappezege waarschijnlijk beslissende strook, moeten de renners wachten tot kilometer 209. Daar ligt de 2,3 kilometer lange d Avesnes-les-Aubert à Carnières voor hen klaar. Na het einde van die strook ligt de finish op minder dan 10 kilometer. Een eenzame vluchter moet dat in het open heivelachtige landschap vol akkers nog wel even zien vol te houden. Gelukkig gold dat niet voor ons en kon ik samen met Arjen de laatste 10 km van deze lange rit lekker "uitbollen" en kan ik achteraf alleen maar heel voldaan trrugkijken op deze etappe!