zaterdag 25 juli 2015

Zaterdag 25 juli: Jongensdroom wordt werkelijkheid

Met Anja op de Champs Elysees
Sèvres-Parijs, Champs Elysees
40 km, 0 HM

Mijn Tour zit er op, missie volbracht. Onbeschrijflijke vreugde. Vanzelfsprekend heb ik het bij de finish niet droog kunnen houden. Ik heb mijn jongensdroom kunnen verwezenlijken en de tocht der tochten volbracht. Het is eigenlijk niet te bevatten dat het gelukt is, nadat ik halverwege nog op het punt heb gestaan om op te geven. Natuurlijk is het gekkenwerk geweest en natuurlijk was het ongezond. Ik denk dat deze drie weken zowel fysiek als mentaal  misschien wel de zwaarste van mijn leven waren. Het was af en toe beestachtig. De combinatie van hitte, gebrek aan rust en fysieke belasting maakte het tot een ware uitputtingsslag. Het was immers de warmste Tour van 45 jaar. We hadden de meeste dagen niet meer dan zes uur slaap. Geen probleem voor een nacht, ondanks het feit dat het na een lange dag op de fiets best weinig is. Maar als je drie weken aan een tussen half vijf en half zes naast je bed staat en na elven pas kunt gaan slapen, gaat het eens opbreken. Maar als de kop het wil is er heel veel mogelijk, dat is wel weer gebleken. Dank aan allen die mij gesteund hebben en moed hebben ingesproken op mijn moeilijke momenten, het is en was hartverwarmend. Dank aan mijn vrouw Anja die uit liefde ook dit weer van me accepteerde. Geweldig dat je erin Parijs toch ook weer was ondanks het feit dat je je handen vol hebt aan de huisartsenpraktijk die je in deze periode alleen moest zien te runnen.

Een speciaal woord van dank aan allen in de organisatie die het rijden van de Tour de France voor mij en alle andere renners uit het peloton mogelijk hebben gemaakt. Dank in alfabetische volgorde aan Albert, Jos, Marian, Nelleke, Niels, Pascal, Piet en Wilfred. Het was groots wat jullie hebben gepresteerd. Ik zal jullie eeuwig dankbaar blijven, dat ik dankzij jullie onvoorwaardelijke steun en inzet mijn droom heb kunnen verwezenlijken!

Graag wil ik ook het peloton bedanken waar ik deel van uitmaakte en in het bijzonder mijn kamergenoot Hemke met wie ik drie weken lief en leed deelde. Dankzij jullie allen bleef het leuk, terwijl het soms helemaal niet leuk was wat we voor de kiezen kregen. Ik heb genoten van, en hard gelachen om de humor in de bus, de sfeer aan tafel en de kameraadschappelijke sfeer in de groep. Het was duidelijk dat we allen hetzelfde doel hadden en het met elkaar moesten doen om de eindstreep te halen.

De 21e en laatste étape is traditioneel een prooi voor de sprinters. De klassementen staan vast. Met tien ziedend snelle ronden op de Champs-Élysées neemt het prof peloton afscheid. De grote sprintkanonnen horen een zege op de Champs-Élysées eigenlijk op hun palmares te hebben staan. Mark Cavendish heeft er vier, de man uit Man won in 2012 voor het laatst, want in 2013 en 2014 ging de zege naar Marcel Kittel. Helaas is hij er deze keer niet bij.

De slotétape is voor de profs maar 107 kilometer lang en de ervaring leert dat er tot aan het oprijden van de Champs-Élysées rustig gefietst en gekeuveld wordt. Voor onze groep volstaat echter om een keer over de Champs Élysées te rijden, daarmee is onze laatste etappe niet langer dan zo'n 40 km maar, als de profs arriveren gaat het los in tien ronden van een kleine 7 kilometer. De renners schrapen de laatste beetjes energie in hun vermoeide lichamen bij elkaar en proberen één voor één weg te komen. Maar een massasprint is bijna onvermijdelijk. Het lukte de huidige Astana ploegleider Aleksandr Vinokoerov als laatste om het op hol geslagen peloton voor te blijven. Dat was in 2005. De laatste zes jaar waren het Marc Cavendish en Marcel Kittel die de laatste kussen van de rondemissen in ontvangst mochten nemen. Grote kans dat ook dit jaar weer een van de sprinters met de zege aan de haal gaat. 

 
Tot slot wil ik ook graag de vele, vele honderden lezers, die mijn blog gevolgd hebben danken. Uw reacties waren hartverwarmend! Ongetwijfeld zal ik met velen van u mijn ervaringen nog persoonlijk kunnen delen. Voor mij was het ook een experiment om dit blog dagelijks te schrijven. Het is goed om te merken dat voor velen van u hierdoor de wielersport in het algemeen en de Tour meer is gaan leven!
De Champs Elysees

vrijdag 24 juli 2015

Vrijdag 24 juli: Finish op de Hollandse berg



Boven op de laatste berg, Alpe d'Huez

Etappe 20: Modane-Alpe d'Huez, 110 km, bergen 3889 HM Col de la Croix de Fer, Alpe d'Huez

Vandaag de voorlaatste etappe. Natuurlijk in Nederland vooral bekend vanwege de Nederlandse berg. De rit start in het Italiaanse Modane en voert via de monsterbeklimming van de Col de la Croix de Fer naar L'Alpe d'Huez. Na de start in Modane kunnen de profs morgen het gas onmiddellijk opendraaien, want er volgt direct een afdaling. Aanvankelijk zou de rit starten met een afdaling van ruim 13,5 kilometer, waarna de renners achtereenvolgens de Col du Télégraphe en Col du Galibier in rappe opeenvolging voor de wielen zouden krijgen. Door instortingsgevaar van de Tunnel du Chambon in de afdaling van de Galibier, gaat de afdaling dik 10 kilometer langer door, tot in Saint-Jean-de-Maurienne waar het asfalt dan toch omhoog begint te wijzen.

Geen Galibier alwaar het monument van de stichter van de TdF staat; Henri Desgrange. Eerlijk gezegd heb ik dat monument de eerste twee keer dat ik daar naar boven ging helemaal niet gezien. Desgrange is de grondlegger van de TdF die zijn eerste editie kende in 1903.

De Col de la Croix de Fer is een monsterbeklimming van 29 kilometer, maar wel tegen tegen 5,2%. Gisteren was het er al een gekkenhuis toen wij er naar beneden gingen. De laatste keer dat ik daar was in 2011 was het er koud, mistig en was het wegdek nat. Vandaag wordt ons peloton opnieuw geconfronteerd met de deadline van tien uur waarop de berg afgesloten wordt voor het verkeer omdat de profs er die dag over afdalen. Dat betekent voor de meerderheid van ons een mission impossible om de hele route te rijden. Alleen voor de kopgroep van acht man lijkt het haalbaar. Mijn kamergenoot Hemke is een van hen. Hij stond vanmorgen daarom even na drie uur naast zijn bed na een nacht van niet veel meer dan drie uur. Voor mij geen optie omdat ik het tempo van deze groep zeker in de bergen niet kan volgen. Met pijn in het hart moet ik dus bekennen twee bergen van deze TdF niet beklommen te hebben. In dit geval is het voor mij echter overmacht en geen onvermogen. Daarmee kan ik er vrede mee hebben.

In Bourg d’Oisans begint de laatst klim van de Tour van 2015. De ‘Hollandse berg’ zat voor het laatst in 2013 in de Tour en werd toen liefst tweemaal genomen in rit 18. De buit ging naar Christophe Riblon na een kat-en-muis spel met Van Garderen en Moser.

Op 8 van de 21 bochten staat een Nederlandse naam; Kuiper (18,19), Zoetemelk (16,20), Winnen (13,15), Theunisse (8) en Rooks (9) De laatste Nederlandse winnaar was Gert-Jan Theunisse in 1989, die na een solo over ruim honderd kilometer (over de Col du Galibier en Col de la Croix-de-Fer) met een minuut voorsprong op Pedro Delgado en Laurent Fignon aankwam. Om in Alpe d’Huez te komen draaien de renners in ruim 13,8 kilometer 21 haar- speldbochten door en overwinnen ze een gemiddeld stijgingspercentage van 8,1%. Het begint al gelijk lekker met twee kilometer die met meer dan 10% stijgen. De tiende kilometer is met 11,5% de steilste, daarna is het nog een aantal kilometers zwoegen als de weg met 9% stijgt en daarna is het leed geleden en vlakt de klim sterk af.

In 2014, toen ik deelnemer was aan de Marmotte en voor een snelle tijd in mijn leeftijdscategorie ging, was ik er steenkapot gegaan en kon ik de laatste 6 km niet meer aanzetten om te voorkomen dat de kramp in beide bovenbenen zou schieten. Deze keer kon ik echter "fris" aan de klim beginnen. Bovenkomen is dan ook Parijs halen en natuurlijk is dat met zo'n ingekorte etappe een feest in plaats van een opgave. Hoewel ik het motto van Alpe d'HuZes niet in zijn algemeenheid onderschrijf, want natuurlijk kan afzien van verdere behandeling in de laatste levensfase bij kanker een goede optie zijn, gold het vanzelfsprekend wel voor mij nu het doel zo dichtbij was. Eigenlijk was het een makkie deze keer. Heb genoten van de ambiance in de Nederlandse bocht nummer 7 waar iedere fietser wordt onthaald als een held en zeker als men in de gaten krijgt dat je de hele Tour hebt gereden.



donderdag 23 juli 2015

Donderdag 23 juli: Route Barree (wegversperringen)


Boven op de Col du Mollard
Etappe 19: Saint Jean de Maurienne-La Toussuire,138 km, bergen, 4480 HMCol du Chaussy, Col de la Croix de Fer, Col du Mollard, La Toussuire

De dag van vandaag stond in het teken van wegversperringen. Vandaag moesten we via de top van de Glandon naar de Croix de Fer. Gisteren was al bekend dat de top van de Glandon om 10 uur afgesloten zou worden voor verkeer vanwege de passage van de profs, Het advies van de organisatie was dan ook om een stuk af te snijden van het parcours zodat we rond acht uur aan de voet van de Glandon zouden staan. Daardoor zouden we de eerste col moeten overslaan. De kopgroep dacht daar anders over en wilde toch de hele rit rijden. Voor mij was er geen discussie, ik wilde niet het risico lopen tegen gehouden te worden door de politie. Zelf was ik om kwart voor tien op de Croix de Fer en ruim op tijd voorbij de Glandon. Boven op de top hoorde ik van Wilfred dat gebeurd was waar ik bang voor was, de kopgroep was halverwege tegengehouden en mocht aanvankelijk zelfs niet meer naar beneden. Voor morgen ziet het er nog slechter uit. De kans is groot dat we de Croix de Fer die we morgen in plaats van de Galibier zouden beklimmen, helemaal niet op kunnen omdat we ook dan weer de profs kruisen.

In 138 kilometer koersen de profs in étappe19 van Saint-Jean-de-Maurienne naar La Toussuire in skigebied Les Sybelles. De derde Alpenrit in een serie van vier.

Direct na de start gaat het al omhoog. Het doel is Col du Chaussy, gelegen op 1.533 meter en bereikt na 15,5 kilometer klimmen met hier en daar wat respijt. Maar het is een pittige bestijging met maxima boven de 10%.
Na de afdaling is het een tijd rustig tot na 58,5 kilometer de voet van de Col de la Croix de Fer (eigenlijk voet van de Glandon) wordt bereikt. Vanaf dit moment ontbolstert de bergrit pas goed. De ‘Bergpas van het IJzeren Kruis’ doet zijn naam eer aan. Ten eerste omdat er op de top een ijzeren kruis staat, maar ook omdat grootheden als Gino Bartali, Fausto Coppi en Bernard Hinault er als eerste boven kwamen. In 1989 kwam Gert-Jan Theunisse er als eerste boven. Over een kleine 25 kilometer gaat de weg op de flanken gemiddeld met 7,4% omhoog.

Vanaf het ronden van de top blijven de renners op hoogte. Er volgt weliswaar een afdaling. maar die is korter dan de klim en in het dal aangekomen, rijden de renners direct de Col du Mollard op, een klim van 5 kilometer tegen 6.8%
In 16,.5 kilometer dalen de renners naar Saint-Jean-de-Maurienne, alwaar hen alweer geen rust gegeven is. Een gaatje dichten in het dal is er niet bij, want de beklimming naar La Toussuire wacht. Over 18 kilometer wordt er tegen gemiddeld 6,1% geklommen. Het zwaarste stuk zit daarbij aan het begin met stijgingspercentages tussen de 7 en 9,5% de eerste 3 kilometer.
Het linke van étape 19 is dat het constant stijgen dan wel dalen is vanaf de Col de la Croix de Fer. Vanaf die klim is de rit een kopie van étape 11 uit de Tour van 2012. De zege ging toen naar Pierre Rolland. Met een tweede plek maakte Thibaut Pinot het Franse feestje compleet.

Bij mij vanmorgen na het uitstappen van de bus opnieuw dikke paniek toen mijn fiets wederom met vastgeslagen ketting uit de trailer kwam. Gelukkig kregen we de ketting deze keer snel los. Achteraf bleek dat, bij het smeren van de ketting, de avond tevoren per ongeluk gebeurd te zijn. Ook bleken mijn remblokken, die de dag van tevoren vervangen waren, door de regenafdaling al grotendeels versleten. Gelukkig bood mijn kamergenoot Hemke uitkomst. Hij had vier stel blokken bij zich en wilde mij graag helpen, waarvoor dank! Met de hulp van Niels waren die in no time gemonteerd en kon ik met de laatste groep alsnog vertrekken. Daardoor voor mijn gevoel als een dolle omhoog gegaan, om maar niet te laat te zijn.

Het zijn krankzinnige dagen in de Alpen. Was gisteravond pas om half acht binnen. Daarna snel in de bus op weg naar Albertville naar ons hotel. Bij het hotel problemen voor de bus met inparkeren waardoor schade aan de bus. Om negen uur aan tafel in de Chinees. Om half elf terug in hotel. Elf uur slapen en vanmorgen om kwart voor vijf weer de wekker voor een nieuwe dag met nieuwe kansen. En een goede dag was het, nog slechts één te gaan! Parijs we komen er aan!

woensdag 22 juli 2015

Woensdag 22 juli: De volgers van de Tour de France


Etappe 18: Gap-Saint Jean de Maurienne,185 km, bergen, 4400 HM
Col Bayard, Col de Malissol, col de la Morte, Col du Glandon, Lacets du Mont Vernier

De TdF kent duizenden volgers. Daags voor een bepaalde etappe parkeren zij hun campers, want dat is het vervoermiddel op een mooie plek langs het parcours. Als het even kan op een berghelling. In de meeste gevallen gaat het om peperdure exemplaren ongetwijfeld met airco die wij zo vaak node hebben moeten missen. Ruwweg vallen de volgers te verdelen in drie categorieën. Het gros mag gerekend worden tot de groep zonder veel lichamelijke activiteit en morbide obesitas. We treffen ze meestal duttend in een stoel aan. Van Jan begreep ik dat ze 's avonds meestal dronken zijn. En hij kan het weten, want hij daalde al meerdere keren in het donker af met gevaar voor eigen leven. De tweede groep zijn de gezinnen met jonge kinderen die de hele dag enthousiast voor je staan te klappen. En dan heb je nog de echte supporters die hun hele caravan versierd hebben met vlaggen en ik weet niet wat.


De Tour de France nadert zijn ontknoping. Na vandaag volgen er nog twee Alpenétapes en dan is het op naar Parijs. Ook in de 185 kilometer van Gap naar Saint-Jean-de-Maurienne kijkt het peloton weer tegen een echte benenbreker aan. Het is wel de enige bergrit in deze Toureditie die niet bergop eindigt. 
In 2010 won Sandy Casar de étape naar Saint-Jean-de Maurienne. Destijds was het de eerste keer dat de plaats in het koersschema opgenomen werd. Dit in tegenstelling tot Gap, dat zo n beetje de stamgast(heer) is van de Tour. Deze editie zelfs twee keer, eenmaal als start- en eenmaal als finishplaats.

In étape 19 moest de Glandon beklommen worden, maar dat is lang niet alles, want voor het zover was had ons peloton al 120 kilometer stijgen en dalen in de benen, te beginnen met de Col Bayard (1.264 meter), een klim van 7,5 kilometer tegen 6,5% gemiddeld. De steilste kilometer klokt meer dan 10%.
Na wat minder afschrikwekkende hobbels ontmoet het peloton een puist met de weinig vrolijk stemmende naam: Col de la Morte (1.368 meter). De hellingshoek is bijna 6,5% gemiddeld als er over een afstand van 15,34 kilometer een slordige 1.000 hoogtemeters worden overwonnen.

Na 99 kilometer koers bereiken de renners de voet van het piece de resistance, waarna ze in niet minder dan 46,5 kilometer naar de top van de Glandon (1.924 meter) klimmen. In totaal slechten ze 1.560 hoogtemeters. Die worden gelardeerd met stukken vals plat en zo krijgt de helling van de Glandon zelf een gemiddelde stijgingsgraad van 4,8%. Vanaf Barrage du Verney gerekend bereiken de renners het meest steile deel van 11,2% na 12 kilometer. Daarna volgen nog 12 lastige kilometers met vals plat en vrij korte stukken klimwerk.

Voor de alpinisten leek daarmee het grootste leed geleden. In zo n 20 kilometer daalden we daarna af naar Pontamafrey-Montpascal, gelegen op 493 meter hoogte. Een gevaarlijke afdaling zeker in de eerste kilometers. Tijdens de Marmotte is deze afdaling zelfs geneutraliseerd en niet voor niets. Er vielen al enkele doden. Dus voorzichtig aan gedaan vooral bovenin zonder nu continu te remmen. Daarna nog 15 kilometer  naar aankomstplaats Saint-Jean-de-Maurienne, op 552 meter. Lekker hard door knallen, zou je zeggen, punt is alleen dat er nog wel een venijnig colletje tussen zit.

Les Lacets de Montvernier is 3,8 kilometer klimmen tegen 8%, maar op dat korte stuk riskeren de renners wel duizeligheid als ze te snel omhoog gaan. Het klimmetje heeft namelijk achttien (18!) haarspeldbochten. V
anaf de top wacht de renners een afdaling en een vlak slot van een paar kilometer. 

Profiel van de Glandon 

dinsdag 21 juli 2015

Dinsdag 21 juli: Verplaatsingen

Etappe 17: Digne les Bains -Pra-Loup,161 km, bergen, 4617 HM
Col des Leques, Col de Toutes Aures, Col de la Saint Michel, Col d'Allos, Pra Loup

Vandaag mag met recht van een extreme dag gesproken worden. Pascal noemde dat gisteravond bij het diner "la folie des Tour de France". Naast de inspanningen op de fiets ook forse verplaatsingen voor de start en na de finish. De ASO heeft het voorrecht dat talloos veel plaatsen graag de Tour binnen hun grenzen hebben. Dat heeft er in geresulteerd dat de finishplaats van de dag vrijwel nooit meer de startplaats van de volgende dag is. Alleen Utrecht en Mende hebben dit jaar dat voorrecht. Dat betekent dus altijd extra reizen. Meerdere keren heeft ons peloton daardoor een extra fietsafstand van 5-10 km moeten afleggen om bij het hotel te komen. Veel vaker was het na de etappe wachten op de laatste groep en dan weer de bus in. Voor de dag van vandaag is het allemaal nog veel extremer door het feit dat de ASO daarnaast in de omgeving van de startplaats van vandaag alle hotelcapaciteit had volgeboekt. Daarom verblijven we nu op hoogte in het skidorp Les Orres op grote afstand van de aankomst en vertrekplaatsen voor de komende etappes. Het zal u duidelijk zijn dat je na een zware etappe het liefst direct op je hotelbed ploft, maar dat zit er dus niet in.

Voortbordurend op bovenstaande wil ik u het dagschema van vandaag daarom niet onthouden:
  • 04.30 uur Wekker
  • 05.00 uur Ontbijt
  • 05.45 uur Vertrek bus bij Hotel (Les Orres)
  • 06.00 uur Reis met bus naar Digne les Bains (113km / 2 uur), 
  • 07.45 uur  Aankomst in Digne les Bains
  • 08.00 uur Start Etappe vanaf Digne les Bains (161 km / 8 uur (20/uur)) en 1,5 uur rust
  • 19.00 uur: Vertrek vanaf Barcelonette (1 uur en 13 min) 
  • 20.15 uur: Aankomst in Les Orres bij Hotel les Trappeurs
  • 21.00 uur: Diner 
  • 22.00 Slapen
En dan de rit, slopend mag je wel zeggen. Na een paar bultjes, twee forse van klimmen plus een finish bergop. Een mooi begin van het loodzware kwartet bergritten dat ons de komende dagen te wachten staat. Gelukkig eerst 80 km om een beetje warm te draaien. Daarna het echte werk waarbij het gemiddelde stijgingspercentage van de eerste twee cols, met ruim vier procent eigenlijk goed te doen is onder normale omstandigheden. Wel is de Col de la Colle Saint Michel 18 km lang en de Col d'Allos zelfs 25 km lang.

Vanmorgen mooi en al snel warm weer. In de middag sloeg het weer om en de lunch begon het eigenlijk heel snel te onweren en te regenen. De eerste plensbui was er gelukkig nog te schuilen onder een kapschuur, maar in de klim van de Col d'Allos werd het niet meer droog. Wel lekkere temperatuur daardoor om te klimmen. De toch al gevaarlijke afdaling van deze col verliep voor mij dramatisch. Als een oud wijf daalde ik af, vrijwel voortdurend in de remmen knijpend. Al snel raakte ik verkleumd waardoor goed remmen een probleem werd en ik bij herhaling moest stoppen om de handen warm te slaan. Met veel moeite bereikte ik uiteindelijk de voet van de col waar Albert met warme koffie op me stond te wachten. Een bezorgde Fransman leende me zijn fleecevest zodat ik na een half uur enigszins opgewarmd toch tenslotte de klim naar Pra-Lou aan kon vatten. Gelukkig hoefden we niet helemaal naar boven, want de meet is 10 meter onder de top getrokken. Schrale troost. Want het was geen simpel klimmetje naar Pra-Lou: in 9,4 kilometer worden er 500 hoogtemeters overwonnen. De aanloop is nog vrij vlak, maar na 6 kilometer klauteren volgt er een helling van meer dan 10% en tot de finish klokt de helling gemiddeld 8%.

Pra-Loup is een oude bekende. Aankomstplaats Praloup keert na 35 jaar weer terug in het Tourparcours. Bernard Thévenet won er legendarisch in 1975 nadat Eddy Merckx was getroffen door een appelflauwte. Het was daarmee de laatste keer dat Eddy Merckx  de gele trui droeg in de Tour. Thevenet  legde zo de basis voor zijn eerste Tourzege.

Hopelijk komt de weersvoorspelling voor morgen niet uit. Want met een zelfde weer de hele dag, wordt het anders vast een slagveld.
 

De bus voor onze verplaatsingen

maandag 20 juli 2015

Maandag 20 juli: Rustdag, wasdag en poetsdag


Op bovenstaande foto ziet u de waszakken van ons peloton. Iedere coureur heeft zijn waszak met naam. Na de etappe leveren wij de vuile fietswas aan in deze zakken. Zeker vier maal per week zorgt de organisatie er voor dat al wat er in gaat gewassen wordt. Soms gebeurt dit in het hotel, maar veel vaker moet er een wasserette opgezocht worden om de klus te klaren. Op sommige plaatsen waren zelfs afspraken gemaakt om dit op zondag te doen, knap om dat met Fransen te regelen. Als je je voorstelt dat dit voor zo'n 50 man gebeurt wordt wel duidelijk dat ook dit iedere keer weer een grote klus is die Nelleke en Wilfred voor hun rekening nemen.

Ons peloton geniet vandaag van een naar mijn mening welverdiende rustdag. Vanmorgen pas om negen uur aan het ontbijt in plaats van de gebruikelijke zes uur. Helaas was de meerderheid al aan tafel en is dit hotel kennelijk niet goed voorbereid op de grote hoeveelheden die er verorberd worden. Geen kwark meer, dus geen extra eiwitten voor het herstel, alleen nog appelmoes. Lekker maar niet erg nuttig voor het herstel.

Daarna met zijn allen fietsen poetsen. Mijn remblokken waren half versleten, ik hoor bij de voorzichtige dalers, dus rem ongetwijfeld te veel. Eigenlijk is dat al gekomen toen mijn gezin gesticht werd. Het mag toch niet gebeuren dat Anja, Ebe, Hidde en Nienke het slachtoffer zouden worden van mijn escapades. Het deel uit maken van een maatschap die op mij rekent, heeft gemaakt dat ik alleen maar harder in de remmen ben gaan knijpen. Vanmorgen voor de laatste loodjes dus maar nieuwe remblokken gemonteerd met Niels onze mecanicien. Mijn Cervelo ziet er inmiddels weer spik en span uit. Helaas is er bij het transport een beschadiging aan de lak opgetreden in de bovenhuis. Normaal zou ik woest zijn, maar mijn gemoedstoestand is inmiddels zodanig dat ik alles goed vind als ik maar Parijs haal. Desnoods mag mijn mooie fietsje daarna zelfs de vuilnisbak in bij wijze van spreken.

Gisteren in de Col de Manse, alwaar Beloki destijds viel door smeltend afval en daardoor zijn heup brak, ook in onze groep een valpartij. John was dit maal de ongelukkige. Vlak voor een S-bocht doemde plots een tegemoetkomende auto op waardoor hij te hard remde en over de kop sloeg. Gelukkig klapte hij niet op de auto. Alleen zijn smartphone lag onder de auto. Zelf kwam hij er met wat schaafwonden goed vanaf. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd was als....

Eigenlijk zou ik nu vooral op bed moeten liggen. Echter de voorbereiding van mijn blogs voor de komende dagen vergt aandacht. Als het dan niet lukt met vier man om met WiFi verbinding te krijgen en mijn eigen EU bundel vol is, zie ik mijn blog voor de komende dagen in rook op gaan en komt het chagrijn naar boven. Gelukkig biedt mijn zoon Hidde direct hulp vanuit Nederland en lukt het de eigenaar toch toegang tot het internet te krijgen. Na een gezellige lunch met een flink deel van de groep, kan ik dan toch aan de slag met de voorbereiding voor de blogs voor de komende vier bergetappes in de Alpen. Het zwaartepunt ligt daarbij op de woensdag. Morgen dus mijn gemak houden voor zover mogelijk. Woensdag waarschijnlijk weer tot het gaatje gaan, donderdag overleven en vrijdag in de laatste bergetappe desnoods kruipend omhoog. Zo zie ik het voor me.

Gisteren echter goede dag en zit er misschien zelfs meer in het vat?

zondag 19 juli 2015

Zondag 19 juli: Boodschappen doen


Etappe 16: Bourg de Peage-Gap, 201 km, heuvels, 1720 HM

Om er voor te zorgen dat wij als peloton onderweg en na de finish voldoende eten en drinken krijgen, moeten er dagelijks boodschappen worden gedaan door onze chef inkoop Jos. Dat leidt tot bizarre taferelen aan de kassa's van de supermarkten die daarvoor bezocht worden. Meestal komt Jos dan bij de kassa met minstens vijf boodschappen karretjes vol waarbij de cassieres met stomheid geslagen zijn.. Om u een idee te geven wat er dan op het lijstje staat, voor de heren de supermarkt betreden, volgt hier een korte opsomming: 180 flessen water van 2 ltr, 30 flessen cola 1,5 ltr, 24 ltr Ice Tea, 24 ltr Orangina en daarnaast nog wat ander vocht tezamen goed voor zo'n 500 ltr. Daarnaast 200 bananen, 12 meloenen, 3 bakken perzikken en 3 bakken pruimen, 12 stokbroden 50 croissants, 100 zakken zoute chips, 8 kg zoute pinda's. Aan zuivel 150 bakjes vruchten yoghurt en 12 kg kwark. En dan heb ik nog niets gezegd over de inkopen voor de lunch. U zult begrijpen dat dit organiseren en ervoor zorgen dat het ook nog op de bevoorradingsplekken komt al een gigantische logistieke opgave is. Hulde daarom aan onze staf! Zonder hen zouden wij nergens zijn.

De 16 e etappe voerde ons van Bourg de Peage naar Gap. Waar Gap een van de meest door de Tour bezochte steden is, is de vertrekplaats op dat gebied tamelijk bleu. Een keer eerder startte er de Tour.

Ben je wielerfans en woon je in Gap, dan zit je daar dit jaar gebeiteld met zowel een finish als een vertrek. In 2011 bekroonde Thor Hushovd er een lange ontsnapping, die hem ook nog eens de groene trui opleverde, met een zege. Twee jaar geleden deed Rui Costa, de latere wereldkampioen hetzelfde, ook in etappe 16. Hij ontsnapte destijds op de col de Manse en bouwde in de afdaling zijn voorsprong uit.

Bij me zelf bespeurde ik vandaag tekenen van verder herstel. Eindelijk voelde ik weer iets in de benen dat mij destijds tot een van de betere klimmers maakte in de 100 cols tocht. Het was vandaag ook minder heet. De eerste col beklommen we zelfs met aangename temperatuur en de zon achter de wolken. Dan merk je pas wat de invloeden van de hitte op het prestatievermogen is. Zoals zo vaak had de ASO weer een mooie aankomst geregeld, een eufemisme voor weer een vervelend slot, een klim uit Gap waarbij het eerste deel weer fors steil was. De dag van vandaag betekende tevens nieuwe moraal. Laat de Alpen maar komen, ik durf ze nu wel weer aan.

Voor ons en voor de profs is deze etappe de laatste voor de tweede welverdiende rustdag, waar ik in ieder geval erg naar uit kijk. Hopelijk eindelijk een keer echt uitslapen, veel op bed liggen om te herstellen en mijn smerige fiets voor de laatste loodjes onder handen nemen.