Dinsdag 30 juni: Vallen hoort bij wielrennen

Vorige week liet mijn collega Ruud mij een hilarisch filmpje zien over John Wayne en vallende "neergeschoten" wielrenners. Wayne met een grote hoed op en een pistool gericht op een niet zichtbaar doel met op de achtergrond muziek van Ennio Morricone. Na ieder schot zie je vervolgens beelden van vallende wielrenners. Buitengewoon komisch, moest er hard om lachen, maar in werkelijkheid is dat toch wat minder.

Profwielrenners accepteren dat het bij hun vak hoort, maar leuk is het niet. Denk aan de vreselijke val van Wout Poels 3 jaar terug waarbij hij in 2012 in de eerste week van de TdF moest opgeven met een gescheurde nier en milt, gekneusde longen en drie gebroken ribben. Denk ook aan de vreselijke val van Johny Hoogerland in 2010 toen hij in zijn eerste Tour werd gelanceerd en in een hek belandde met prikkeldraad nadat tijdens de negende etappe Flecha zijdelings geraakt werd door een auto van France Télévisions waardoor hij Hoogerland mee nam in zijn val. Hoogerland – op dat moment virtueel leider in het bergklassement – liep diepe snijwonden op, maar kon de etappe toch uitrijden. Na afloop kreeg hij alsnog de bolletjestrui omgehangen en kreeg hij, samen met Flecha, de prijs voor de strijdlustigste renner van de dag. Later zou blijken in het ziekenhuis, dat er 33 hechtingen nodig waren om zijn wonden te dichten. Zijn eerste reactie bij het verlaten van het ziekenhuis was "Na de rustdag gaan we gewoon weer fietsen" en "Een Zeeuw krijg je er niet zo snel onder". Denk verder aan de valpartijen van onze Robert Geesink, de beenbreuk van Alberto Contador in de vorige Tour en ga zo maar door.

Ik zeg altijd dat ik in de 25 jaar dat ik op een racefiets rij nog maar drie maal gevallen ben. De eerste maal in een tijdrit in de regen toen ik risico's nam vanwege mijn positie in de wedstrijd, de tweede maal door overmoedigheid in een haarspeld bocht en de laatste maal op De Posbank enkele jaren terug toen de weg in een ijspiste veranderd was nadat het die avond daarvoor geregend had op een wegdek bezaaid met bloesem.

Ook in onze groep deelnemers zijn valpartijen geweest met vervelende afloop. Zo is er een gebroken heup geweest en een gebroken knieschijf. Beide deelnemers kunnen gelukkig wel mee. Vorige week ben ik door domme pech zelf ook hard gevallen bij het afscheid van onze directeur, toen ik heel ongelukkig uitgleed op een door de regen spekglad geworden afrit voor rolstoelen waarmee toegang tot de lager gelegen binnentuin van ons ziekenhuis kan worden verkregen. Kon gelukkig meteen weer opstaan, dus geen gebroken heup . Wel gekneusde ribben waaraf ik aanvankelijk niet goed op kon liggen en die nu nog pijn doen bij niezen en hoesten. En nu maar hopen dat ik niet aangestoken ben door Marian en Margreet op de " heidag" van de betrokkenen bij het kwaliteitsbeleid van de Nederlandse Vereniging voor Neurologie afgelopen dinsdag. Haaatsjoeeee.